Lief zusje...
Wat ben je in de war... Ik schrok toen ik het hoorde. Ik weet je niet wil dat wij het allemaal weten, maar we willen je zo graag helpen.
Misschien voelt het alsof je er alleen voor staat maar dat is niet zo. Wij willen je echt helpen, ookal is dat moeilijk. Je zit met jezelf in de knoop. Zo erg dat je niet meer verder wil. En dat snap ik ergens ook nog!
Vroeger hadden we het niet zo makkelijk. Pap was niet zo als andere vaders. Niet leuk samen mee spelen. Altijd mopperen, ruzie zoeken. Maar ook hij zit met zichzelf in de knoop. Gelukkig krijgt hij nu de medicijnen die hij nodig heeft en wordt hij letterlijk "normaal". (Bestaat normaal wel?)
Jij hebt ervoor gekozen om het contact te verbreken tussen jou en hem en dat is je goed recht. Gelukkig accepteer je wel de hulp van mam en hopelijk ook van mij en je vriend. Hij is zo bezorgt om je. Dat is waarom hij het aan mij heeft vertelt. Omdat hij niet meer wist wat hij met je moest. Hoe hij er mee moest omgaan. Ruzies zijn niet leuk. Hij wil je ook helpen en is bezorgt. Gelukkig maar, dat je zo'n lieve vriend hebt die je wil helpen. Je hebt het hem niet makkelijk gemaakt.
Lieve meid, accepteer dat je het nu moeilijk hebt, maar er komt een tijd dat het beter gaat! Er valt nog zoveel te beleven... Stap niet uit het leven en stop alsjeblieft met dat snijden. Hoe moeilijk dat dat ook is.
Weet je nog, dat je een paar jaar terug een man hebt geholpen? Een man die je zo dankbaar was dat hij je hand gelezen had? Dat hij zei: Je krijgt 2 prachtige zoons! Jij hebt ze al een naam gegeven, Kaj en Guido! Wil je die niet zien? Het leven kan zo mooi zijn...
Meisje alsjeblieft, laat je helpen... we houden zoveel van je.
reacties (0)